Katarungang Di Nakakamit

          Ang pag-aasawa ay isang bagay ngunit ang pag-aanak ay isang panibagong malaking hamon. Sa siyam na buwan na pagdadalawang tao ng isang ina, nakakaranas siya at nakakaharap ng maraming pagsubok. Sakit sa katawan, tiyan, ulo at marami pa. At dahil sa pagmamahal nila sa kanilang magiging anak, ginagawa niya ang lahat para maiwasang ipunta ang kaniyang anak sa kapahamakan. Pero alam nating lahat na hindi lahat ng ina ay pinapahalagahan ang kanilang anak. Kapag hindi nila ito tanggap, pinapa abot nila ito at ito rin ang magiging sanhi ng kamatayan  ng bata.

          Lahat tayo ay may emosiyon. Nakadarama tayong lahat ng lungkot, saya, galit, at iba pa. Kaya lahat ng tao ay kinakailangang mapahalagahan at makadarama ng pagmamahal. Kung nasasaktan ang mga may edad, pano na sa mga bata? Alam nating lahat na maraming mga bata ang naaabuso at nakadarama ng depresyon. Ito rin ang dahilan kung bakit may teenage pregnancy na nagaganap. Maraming mga pangarap ang napupunta sa kawalan. Maraming kasiyahan ang napupunta sa kalungkutan. At maraming mga buhay ang nawawala. Alam  natin na ang mga bata ay hindi pa gaanong mature. Kaya minsan, hindi nila alam ang kanilang mga ginagawa. Hindi nila napapansin na lumalapit na sila sa kapahamakan. May ginawang batas ang pamahalaan na para sa seguridad ng mga babae't babata. Ito ang rason kung bakit lumiliit na ang nangyayaring pang-aabuso sa mga bata. Pero hindi parin nawawala ang mga taong patuloy na nag-aabuso sa mga kabataan. Kaya nawawala ang sinasabing "Katarungan".

          Ang lahat ng tao ay may puso't damdamin. Mayaman man o mahirap, babae man o lalake, matatanda man o mga bata. Nakadarama lahat tayo ng lungkot at alam nating lahat na ang kalungkutan ay nakatutungo sa depresiyon. Kaya, lahat tayo ay magmahalan at magrespetuhan para sa ikabubuti ng lahat. Lalo na sa mga kabataan. Sabi nga ni Jose Rizal, "Kabataan ang pag-asa ng bayan".